Esan zaharrek diote gure arbasoek hagin haziekin pozoitzen zutela beren burua etsaiaren eskuetan erori baino lehen. Nahiago hil besteren men bizi baino. Adar abaildu, hosto zorrotz eta azal urratu artean fruitu gorri-goriak bakan bezain bixi ageri zaizkio haginari, bizi berriari segida emanez. Gure lurretan loraturiko zuhaitz eder, ilun eta tristea da hagina, maiz hilerrietan lagun izan duguna senide eta adiskideen ehorzketetan.

Ez dugu metafora hoberik topatzen gure grina islatzeko. Musikak bizi gaitu, gureak, ondokoenak eta hangoenak. Harridura defendatzen dugu, hunkituak izatearen ekintza zintzoa eta elkarbanatua. Arrastoa utzi nahiaren etengabeko militanteak gara, jakin badakigu ere harea lehorretan marrazten diharduten kartografoak garela. Misantropia bide bakar bezala ikustera kondenatuta gaude, bakar hizketa amaigabe batera. Azpikultura hitzak ez du sekula hain esanahi bizia izan.

Hagina Diskak egin-ezazu-zeuk-zerorrek (EEZZ) lemapean lan egiten duten musika egitasmoak batzen dituen zigilua da, elkarri bizkarra zaintzeko, sarean bizirauteak eskatzen duen ahalegin eskerga arintzeko eta ni-ni-ni-aren dogmatik ihes egin ahal izateko, maite dugunari eskaintzeko gure izerdia eta ez beste deusi. Sutara etengabeko irudi bonbardaketa, reel festa, gain-esposizioa eta sentsazionalismoa, jarraitzaile kopuru eta sold-out diferituak, sutara BEC eta Miribilla.

...harakiriaren aiztoa izan bertzerik geratzen ez zaion kantua behin eta berriz jotzera behartuak, edo hagin hazia gauero jatera, aspaldi baita etsaia gailendu zitzaigula, madarikatuak gu.